محدودیت‌هایی که در دوران کووید_۱۹ بر زندگی بشر تحمیل شده، نقش فضاهای عمومی در حفظ سلامت جسمی و روانی را به تصویر کشیده است. انسان در دوران کرونا بیشتر بر این واقعیت آگاه شد که برای دستیابی به سلامت بیشتر به پیاده‌روی، جذب نور خورشید، استنشاق هوای تازه و حتی دیدن دیگران و قدم زدن با آن‌ها نیاز دارد. قرنطینه‌های دوران کرونا و رعایت فاصله اجتماعی، مشارکت مردم سراسر دنیا را در زندگی و فضای عمومی محدود کرده و در نتیجه سلامت جسمی و روانی آن‌ها را به طور جدی تحت تأثیر قرار داده است. شواهد حاکی است که سطح افسردگی، خشونت‌های خانگی و حتی طلاق در سراسر شهرهای جهان طی یک سال گذشته به طور قابل توجهی افزایش یافته و همین وقایع، پیامدهای منفی دیگری داشته است.
بدیهی است که نبود تحرک کافی در بین شهروندان و جایگزین کردن وسایل حمل و نقل عمومی با خودروهای شخصی می‌تواند به نابودی شهرها منجر شود این در حالی است که بسیاری از محققان بر این باورند که خود جداسازی مردم تنها به دوران کرونا ختم نمی‌شود، بلکه ممکن است حتی تا سال‌ها پس از نابودی کامل آن، در بین مردم گسترش داشته باشد. بدون شک زندگی شهری بدون برقراری تعاملات اجتماعی، تبادل ایده‌ها، عقاید، ارزش‌ها و دانش می‌تواند روند شهرنشینی را با تهدید جدی مواجه کند و حتی ساکنان شهری را به سمت زندگی در حومه‌ها و روستاهای اطراف سوق دهد.
مقامات شهری باید نسبت به شرایط موجود واکنش نشان داده و به بهبود فضاهای عمومی بپردازند تا از این طریق، مردم را در ایمنی کامل به سمت برقراری ارتباط با یکدیگر برانگیزند. شهرسازی تاکتیکی و سایر رویکردهای موقت و فوری از بهترین استراتژی‌هایی است که در دوران کرونا می‌تواند به مقامات شهری در حل بحران‌های به وجود آمده و نجات شهرنشینی کمک کند.
جنبش جهانی بازطراحی فضاهای عمومی
جین جیکوبز و ریچارد سنت، از پیشگامان برجسته در زمینه طراحی شهری، بارها در بحث‌های خود "تعامل اجتماعی" را عاملی حیاتی برای زندگی شهری معرفی کرده‌اند که البته انتشار ویروس کرونا این مؤلفه را تا حد بسیار زیادی از بین برده است. خوشبختانه مقامات محلی در اغلب شهرهای جهان نسبت به این وضعیت واکنش نشان داده و تمام توان خود را به کار گرفته‌اند تا فضاهای عمومی را به مردم بازگردانند و آن‌ها را به سمت پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری سوق دهند. این افراد بسیار فوری عمل کرده‌اند چرا که نیاز شهروندان به چنین فضاهایی به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
به عنوان مثال در کلانشهرهایی نظیر لندن، برلین، بوگوتا در کلمبیا، ونکوور کانادا، مکزیکوسیتی و میلان ایتالیا، مسیرهای دوچرخه‌سواری جدید به وسیله خطوطی رنگی از سایر فضاهای تردد وسایل حمل و نقل عمومی جدا شده است. علاوه بر این، در شهرهایی مانند دوبلین در جمهوری ایرلند فضاهای پارک خودروها در مراکز شهری به مکان‌هایی برای عبور عابران پیاده اختصاص داده شده است.
طراحی فضاهای عمومی برای مردم
شهرسازی تاکتیکی رویکرد جدیدی نیست؛ از دهه ۱۹۸۰ یعنی زمانی که یکی از خیابان‌های اصلی شهر ملبورن در استرالیا، یک شبه به فضای سبزی بزرگ تبدیل شد، این استراتژی نیز به‌تدریج در بین مردم جهان ترویج پیدا کرد. پس از این رویداد، مالکیت مرکز شهر ملبورن به مردم داده شد و همین امر، افزایش برقراری تعاملات اجتماعی بین شهرنشینان و پیامدهای مثبت آن را برای شهر داشت. در واقع، اقدامی بسیار فوری و یک شبه تحولی بسیار عظیم و دائمی برای شهر به وجود آورد و حس مالکیت شهروندان نسبت به فضاهای اطراف خود را افزایش داد.
گروه‌ها و بنگاه‌های اجتماعی، فعال‌ترین نهادها برای انجام پروژه‌های مربوط به شهرسازی تاکتیکی هستند که هر ساله در نقاط مختلف دنیا تغییرات بسیاری به وجود می‌آورند. دولت‌ها نیز نقش مهمی در توانمندسازی سایر عوامل ایفا می‌کنند و در اقدامات شهری خود، منافع عمومی را بیش از هر چیز دیگر مورد توجه قرار می‌دهند. به عنوان مثال برنامه‌ریزان کلانشهر ملبورن هر هفته از ظهر تا ساعت دو عصر خیابان کوچک کالینز را به وسیله موانعی قابل حرکت می‌بندند تا عابران پیاده بتوانند با امنیت کامل در آن تردد کنند.
انتهای پیام/
